emailvision.org

W przeszłości nauka i badania dotyczące zaburzeń psychicznych nie były tak adekwatne, jak obecnie. W rezultacie postępowanie z osobami z zaburzeniami psychicznymi (ODGJ) wydaje się być arbitralne i można je uznać za sadystyczne. Jednym z nich jest zabieg lobotomii lub leukotomii. Lobotomia to straszna operacja mózgu z połowy XX wieku, która dziś nie jest już praktykowana. Jak wyglądała procedura i jakie były wyniki? Posłuchaj poniżej, tak!

Co to jest lobotomia?

Lobotomie to operacje mózgu dla pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia, depresja, choroba afektywna dwubiegunowa i PTSD. Pomysłodawcą jest neurolog z Portugalii António Egas Moniz. Ta procedura została później opracowana przez neurochirurgów na całym świecie, w tym Waltera Freemana ze Stanów Zjednoczonych. Lobotomie były szeroko praktykowane od 1935 do 1980 roku.

Celem wykonywania lobotomii jest „uspokojenie” pacjentów psychicznych poprzez uszkodzenie lub przecięcie tkanki mózgowej w płacie przedczołowym, który znajduje się z przodu. Ponieważ w przeszłości uważano, że zaburzenia psychiczne są spowodowane nadmiernymi emocjami i reakcjami człowieka. Oczekuje się, że przecięcie sieci płata przedczołowego mózgu umożliwi wyeliminowanie „nadmiaru” tych emocji i reakcji. W ten sposób pacjent staje się spokojniejszy i łatwiejszy do kontrolowania.

Jak przebiega zabieg lobotomii?

Na początku zabiegu lobotomii czaszka pacjenta z przodu zostanie przedziurawiona. Z otworu lekarz wstrzykuje płynny etanol w celu zniszczenia włókien w płacie przedczołowym. Włókna te łączą płat przedczołowy z resztą mózgu.

Później ta procedura została zaktualizowana przez uszkodzenie przedniej części mózgu żelaznymi drutami. Ten drut jest również wprowadzany przez otwór z czaszki.

Jakby te dwie metody nie były wystarczająco sadystyczne, Walter Freeman stworzył nową, bardziej kontrowersyjną metodę. Bez wybijania dziur w czaszce Walter przecinałby przednią część mózgu specjalnym narzędziem, takim jak śrubokręt z bardzo spiczastą żelazną końcówką. To urządzenie jest wprowadzane przez oczodoł pacjenta. Pacjent nie jest znieczulany lekami, ale jest rażony specjalną falą elektryczną tak, że pacjent jest nieprzytomny.

Lobotomia to niebezpieczna procedura, która nie pomaga pacjentowi

Praktykę lobotomii początkowo uznano za udaną, ponieważ pacjent stał się spokojniejszy. Jednak spokój tutaj oznacza sparaliżowanie, zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Zauważony przez neurologa i psychiatrę dr. John B. Dynes, ofiary lobotomii wykazywały objawy jak nieumarli. Tracą zdolność mówienia, koordynowania, myślenia i odczuwania emocji.

Rodzinom łatwiej jest opiekować się pacjentami, ponieważ oni już nie eksplodują. Jednak stan psychiczny pacjentki nie uległ poprawie. Relacje z rodziny mówiły, że codzienni pacjenci mogli tylko bezmyślnie wpatrywać się w dal. W końcu pacjent musiał być leczony w szpitalu psychiatrycznym do końca życia, ponieważ nie mógł wykonywać czynności jak normalni ludzie, takich jak jedzenie i praca.

Oczywiście dzieje się tak, ponieważ ich płaty przedczołowe zostały w ten sposób uszkodzone. Płat przedczołowy jest odpowiedzialny za wykonywanie funkcji wykonawczych mózgu. Na przykład podejmowanie decyzji, działanie, planowanie, kontakty towarzyskie z innymi, pokazywanie ekspresji i emocji oraz kontrolowanie siebie.

W wielu innych przypadkach pacjenci umierają po wykonaniu operacji lobotomii. Przyczyną jest ogromny krwotok mózgowy.

Radzenie sobie z zaburzeniami psychicznymi we współczesnych czasach

Pod koniec lat 80. procedura lobotomii została ostatecznie przerwana i zakazana w praktyce. Ponadto w latach pięćdziesiątych zaczęto rozwijać leczenie zaburzeń psychicznych za pomocą leków. To nowe leczenie w końcu odniosło sukces w zmianie sadystycznej praktyki lobotomii.

W dzisiejszych czasach leczenie oferowane dla ODGJ to leki przeciwdepresyjne lub przeciwpsychotyczne, terapia doradcza lub połączenie obu. Chociaż do tej pory nie ma natychmiastowego lekarstwa ani procedury, która mogłaby wyleczyć zaburzenia psychiczne, współczesna medycyna jest obecnie znacznie bardziej skuteczna w kontrolowaniu objawów zaburzeń psychicznych, a także poprawie jakości życia ODGJ.